forum życia rodzinnego

Dominik

Szalenie ważną, choć często niedocenianą sprawą przez osoby wierzące jest modlitwa.
O roli i znaczeniu rozmowy z Bogiem można by mówić wiele.
Przede wszystkim - to nasza codzienna relacja z Bogiem.
Ubogacająca i pozwalająca na przezwyciężenie wielu codziennych problemów - często takich, które wydają się "nierozwiązywalne".
Najbardziej aktywne wierzące osoby - te, które osiągnęły największy sukces to właśnie osoby nie wstydzą się do przyznania się do faktu, iż często się modlą.
Nasz wielki Rodak, sługa Boży Jan Paweł II spędzał wiele godzin na modlitwie - często wręcz całe noce.
Wspaniałe świadectwo dał również T. Adamek na łamach "Gościa Niedzielnego":

kasiek

U mnie jakos sie tego nie praktyukowało wspólnej modlitwy rodzice uczyli mnie naturalnie modltwy ale o ranej nie mogło być mowy rodzice wcześnie świtem szli do pracy a wieczorami taty jako kierowcy czesto nie było. dlatego dla mnie modlitwa jest czyms bardzo intymnym nie lunbie modlic się wczyjejś obecnosci. Przy różnych okazjach czy to swięta czy jakaś wizytacja obrazu gdy modliliśmy się wspólnie było to dla mnie w jakis sposób krepujące

Anowi

Kasiek,bardzo dobrze ciebie rozumiem,moje odczucia są podobne.A cichy zakątek do modlitwy,jest dla mnie błogosławieństwem,aby ta modlitwa stała się niczym,dialog z Bogiem.Tylko,wtedy czuję blisko Niego,sam na sam,to piękne uczucie i stawiające duszę ,otwartą na miłość Pana.

Kazimierz

Uczenie modlitwy w rodzinie to jedna z podstawowych form prawidlowego wychowania czlowieka. Musimy nauczyc dziecko systematycznej lacznosci z BOGIEM. To wyposazenie dziecka w najwazniejsze narzedzie trwania na drodze wiary ale rowniez orez do walki ze slabosciami. Wiem to po sobie , ze codzienna modlitwa przypomina mi rodzinny dom matke i ojca na kolanach i swiety obowiazek codziennej modlitwy., uczylismy tego nasze dzieci i wiem, ze to im pozostalo w naturze. Ja juz nie mowie o szerszych formach modlitwy , bo to tez ogromnie wazne , ale o tym najwazniejszym i podstawowym.!

Dominik

Przepraszam, że teraz ja troszke odejdę od tematu zdziwiony

Właściwych relacji z Bogiem winniśmy uczyć dzieci od maleńkiego.
W dość ponury nastrój wprowadziła mnie kilka dni temu dyskusja na jednym z "for" na którym moderatorka forum dość ostro promowała "karteczki kredeczki i misie" jako dobrą formę "poskromienia" dziecka na Mszy Św. zdziwiony

Coś mi się wydaje, że w obecnej chwili takie uczenie dzieci przez rodziców relacji z Bogiem jak to, co opisałem bądź też niewłaściwe podejście do samej modlitwy (nie tylko na Eucharystii) nie może przynieść nic dobrego ... Smutny

Nicol@

Dominiku, ja mojego starszego synka też poskramiałam słodyczami na Mszy Sw. Niestety, są różne dzieci, jedne spokojne, wręcz śpią, drugie impulsywne, które musisz czymś zaspokoić, by przetrwały. Ale z czasem nauczył się tego "obycia" i jest ok.
Mnie natomiast mama uczyła modlitwy u siebie na kolanach. Jako dziecię siadywałam u niej na kolanach i wspólnie z tatem odmawialiśmy modlitwy.
To było takie przywiązanie i cielesne i duchowe zarazem z rodzicami, którego nie sposób zapomnieć.
A dzieci moje , jeżeli dotrwają do DOBRANOCKI, to odmówią z nami paciorek, zależy od zmęczenia organizmu.

Kazimierz

Uwazam, ze takie zajecia na Mszy sw. nie powinny miec miejsca, to nie lekcja religii. Natomiast jezeli rodzic nie ma gdzie zostawic dziecka a chce isc do kosciola to trzeba sie zastanowic co zrobic aby nie przeszkadzac innym sie modlic !